Herinnert u zich nog de bosbranden in Spanje? Wat een troosteloos gezicht. Het landschap veranderde in een geblakerde vlakte. Geen boom, geen struik meer te zien. Allemaal dood. Maar na verloop van tijd komt er toch weer leven. In de grond zijn zaden bewaard gebleven. Het hout van dode bomen geeft daaraan voeding. Zonder dat de mens ingrijpt komt er nieuwe begroeiing tevoorschijn.
In Nederland blijft een bosbrand vaak beperkt tot een kleiner gebied. Ook dan is de eerste aanblik somber en zwart. Maar na een tijdje zie je een voorzichtig herstel. Een waarnemer sprak uit:
” We zijn benieuwd naar het vervolg, en we hopen dat we de bijzondere soorten flora en fauna in de nabije toekomst weer mogen verwelkomen in dit gebied. We zetten daarop in met verschillende herstelmaatregelen.”
Het heeft iets van een Paasverhaal. Dood is niet dood. We zingen: Groen ontluikt de aarde, uit het slapend graan, nu de zon de zaden, roept om op te staan. (lied 625) Daarbij denken we aan Jezus, ten prooi gevallen van kwade bedoelingen. Hij is die weggegaan. De liefde Gods lag bedolven onder de steen. Maar God heeft hem bewaard!
In de diensten, en hopelijk ook in ons huis, gaan we mee op die weg, lezend, biddend, zingend.
Mogen we daarbij ook aan onze Regenboogkerk denken. De brand heeft haar verwoest. Er is niets van over. Maar dat wil niet zeggen dat er geen leven meer in zit. De zaden zijn er nog, dat wat we eruit meenemen. En dat kan weer gaan groeien, spontaan, dat merken we ook, aan een nieuw gevoel van verbondenheid. Maar ook door noodzakelijke maatregelen, zodat we keer op keer elkaar op zoeken om te dromen, te overleggen, en stappen te nemen.
Even troosteloos als een bos na een brand was de aanblik van onze kerk eind augustus. Maar we kijken er naar uit om te ontdekken wat eruit voortkomt.
Of dit nu een verder samenwerking met andere kerken is, een spiksplinter nieuw gebouw, of een nog niet besproken verrassend initiatief: we zullen met verwondering gaan ontdekken wat eruit voortkomt. Soms zonder menselijk handelen, maar ook door eigen ingrijpen.
Dood is niet dood: de kerk leeft!
AM van de Wetering