Signalen : terug in de tijd
Ooit, lang geleden, besloot een jonge organist in mijn eerste gemeente het wereldrecord orgelspelen te verbeteren. Waarom ik dat na al die jaren vertel? In Coronatijd duiken mensen, bij gebrek aan beter, in het verleden, heb ik de indruk. Ik zie programma’s op televisie die jaren geleden populair waren. Op de radio vertellen sporters over wedstrijden waar ze ooit aan deel genomen hebben, over hun successen of vervlogen dromen. Veel nieuws is er immers niet. Nee, dat kan ik beamen. Vandaar ook dit verhaal.
Ronald, zo heette hij, klom op een vrijdagmorgen naar boven om zijn plekje naast de orgelpijpen in te nemen. Hij begon – onder toezicht – om een uur of acht te spelen Ik zal daar ongetwijfeld bij geweest zijn. Wat de reden van zijn poging was, ben ik vergeten. Was het voor een goed doel of gewoon voor de eeuwige roem? Hij had het voordeel dat hij goed kon improviseren, dan speel je wat makkelijker een eind weg.
Uur in uur uit maakte hij muziek. Af en toe was er een kleine pauze, geheel volgens de reglementen, want men moet toch eten, drinken, rusten en wat al niet. Maar daarna ging hij meteen weer verder. Op een gegeven moment was het voor mij tijd om te gaan slapen, maar Ronald speelde ’s nachts gewoon door. Af en toe schrok ik die nacht wakker: speelt hij nog? De pastorie stond zo dicht bij de kerk dat dit in huis nog net te horen was. Ja gelukkig, er kwamen nog steeds klanken uit de kerk!
Die zaterdag hadden meer mensen tijd om af en toe te komen luisteren. Dat deed goed, want na 24 uur was het leuke er wel af, denk ik. Het lichaam begon langzaam te protesteren. In mijn herinnering zie ik mensen naast hem staan ter ondersteuning. Maar wie één keer aan een poging begint, wil ook doorzetten. Langzaam maar zeker stroomde de kerk die middag vol. Ergens om een uur of vier zou het record verbroken zijn. Ja, natuurlijk ging het lukken! Op de beoogde tijd speelde Ronald het Wilhelmus en de hele kerk zong mee!
Hoe het deze organist daarna vergaan is weet ik niet. Volgens mij is hij vrij snel daarna verhuisd. Hij had nog lange tijd last van zijn handen, meen ik me te herinneren, maar dat zal nu wel over zijn! Het orgel werd na enkele jaren afgedankt, omdat een reparatie te duur zou worden voor de kleine gemeente. Dit los van de recordpoging overigens. Een elektronisch apparaat deed zijn intrede, de organisten zaten voortaan beneden, en begeleiden, als er weer kerkdienst gehouden mag worden de gemeentezang.
En nu de clou van het verhaal? Die is er niet. Maar als ik u even op andere gedachten heb kunnen brengen is dat toch mooi meegenomen!
AMvdW