n.a.v. een lied van SELA
Eind goed, al goed. Is dat de boodschap van Pasen? Nieuw leven vervangt het oude.
Begint God weer bij nul, als een schilder op een leeg doek? Als we dood gaan blijft
er in ieder geval niets van ons over. Toch? Maar dan zie ik in gedachten Jezus staan.
Hij brengt op de Paasmorgen een bezoek aan zijn leerlingen. De deuren zitten op
slot, maar dat voorkomt niet dat Hij opeens in hun midden staat. Ze herkennen hem
niet, is het een geest? Kijk eens naar mijn handen en mijn voeten, zegt hij. Daar zijn
de littekens nog te zien van de kruisiging. Is dat niet vreemd? Hij zou toch helemaal
gaaf en ongeschonden moeten zijn, een nieuw mens? Blijkbaar is er geen ‘harde
knip’ tussen dit leven en het nieuwe. God wil met ons verder inclusief onze wonden.
Hij aanvaardt ze, dat is het grote verschil. Hij aanvaardt ze en heelt ze.
Stel dat u ooit een kind verloren bent. Dat is een hele diepe wond. Wat als we
zouden zeggen: in het nieuwe leven na de dood, is dat totaal verdwenen. Je zult
nooit meer ouder van het gestorven kind zijn. Alles is daar nieuw immers. Ik kan mij
voorstellen dat u dan zegt: maar dan ben ík het toch niet meer. Dat kan toch niet
weggestreken worden, uitgegumd als het ware. Maar wat als juist die pijn
veranderd wordt, dat daar alleen nog maar liefde en dankbaarheid voor terugkomt,
en zo mogelijk weerzien met wie je verloor. Niet om verder te gaan op hetzelfde
punt, maar anders, dieper, mooier. Is dat fantasie? Nee, dat is wat ik aflees aan de
opgestane Heer. Hij staat daar lichamelijk in hun midden. Maar wel op een andere
manier. Het lichaam is het lichaam van de gekruisigde, dat is nog te zien aan de
littekens. Maar die afschuwelijke wonden, de herinnering aan die lelijke kruisiging,
het offer dat hij voor ons bracht, die wonden zijn nu overwinningstekenen
geworden. Versieringen. Ze zijn er nog, maar totaal veranderd.
Jezus schaamt zich er in ieder geval niet voor. Als Thomas maar niet kan geloven dat
Jezus leeft, mag hij met zijn vingers die wonden aanraken. Voel maar daar zaten de
spijkers. Waarom maakt dat meer indruk dan wanneer er een ongeschonden,
gloednieuwe Jezus voor hem had gestaan? Omdat daarmee de lijn naar ons eigen
leven zichtbaar wordt. Wat wij nu lijden aan pijn, fysiek of psychisch, zal veranderd
worden, maakt deel uit van de opstanding. Dat geeft voor het leven hier en nu
moed en erkenning van ons leed.
De drummer van de groep SELA heeft een lied geschreven over deze thematiek. We
gaan het op Pasen zingen. Heer U zegt: raak mijn wonden aan. Raak ze aan en vind
mij. Maar tegelijk zingen we: en ik bid, raak mijn wonden aan, raak ze aan en vind
mij. De opstanding waarin Jezus ons voorgaat is de verandering van ons huidige
leven. Mensen die zich niet met elkaar konden verzoenen, vallen elkaar in de
armen. De fouten die we begaan hebben worden vergeven. Mensen die leven met
een gemis, voelen zich rijker dan ooit.
Hildegard van Bingen schreef eeuwen geleden: onze wonden zullen in parels
veranderen. Dat is volgens mij het wezen van de opstanding. Verzoend met God,
met onze vijanden, met onze wonden, begint het leven pas echt. Je moet ergens
vandaan komen om opnieuw te kunnen beginnen…
Vrolijk Pasen! Ds. Dineke van de Wetering