“En Mozes, 120 jaar oud en na 40 jaar woestijn, zag met ongebroken oog”, zo wordt ons verhaald. Klinkt als een Kuifje-album. Mozes is een man van onderweg-zijn: een leven lang. Mozes had het ondertussen verbruid bij God: zijn volk was wanhopig, dorstig en maakte hem verwijten. Mozes sloeg op de rots en er kwam water. Hij wilde snel resultaat zien en had het bovendien aan zijn eigen handelen toegeschreven. Zijn zicht was vertroebeld, hij was zijn vertrouwen kwijtgeraakt. Hem werd daarop verteld dat hij het beloofde land zelf niet in zou mogen. Aan het eind van zijn leven mag hij het land niet in maar hij mag vanaf een hoge berg in de verte het Land zien. Dat moet genoeg zijn. Als lezer bal je je vuisten bij zo’n straf. Maar Mozes overziet het hele land: Zijn ogen zijn niet gedimd, hij ziet helder, met ongebroken oog.
Vaak zijn we bang voor wat we niet kunnen zien. Wat we niet krijgen, of wat ons niet lukt. Als je je laat leven door angst dan verduistert je vergezicht. Dan zal dat oog nooit vrij kijken. Je zult dan naar binnen keren en je misschien te vaak concentreren op dat wat niet nodig is of op het verkeerde. Kortom: je bent alleen nog maar met jezelf bezig. En dat allemaal vanwege de angst. Net zoals Mozes die van angst en woede met zijn staf op de rots sloeg. Ik las een tekst van Loesje waarop stond: “Wees niet bang voor de angst”. Mooi vind ik dat. Want alleen het zinnetje ‘Wees niet bang’ uit de Bijbel laat mij toch wat alleen achter. Ik kan vol zijn van die angst die ik zogenaamd niet zou moeten hebben.
We zijn allemaal een beetje als Mozes: we zijn allemaal op weg in ons leven en zullen meer geduld moeten hebben dan ons lief is. En het vaker dan we willen moeten uithouden in onze wanhoop of met onze angsten. Zonder direct of bevredigend resultaat. En dat wat we willen zullen we nooit helemaal krijgen of bezitten. We zijn en blijven onderweg. Maar Mozes zag aan het eind van zijn leven. En blijkbaar was dat voor hem, één van de voorvechters van Gods volk, tóch voldoende.
SM