Bijna had ik de vaste titel van dit onderdeel vervangen door ‘rooksignalen’. Maar zoals de ene jongen bestraffend tegen de andere zei, fietsend op het fietspad naast de Tongerenseweg: het is niet om te lachen!
Het was dinsdagmorgen 20 augustus. Ik had geen flauw idee wat ze bedoelden. Was er net iemand gestruikeld? Was er een auto tegen een hekje gebotst? Zij reden door en ik sloeg links af de Leeuwerikweg in. Even later zag ik ver achter de Boskamp grote rookwolken. Wat zij al wisten, maar ik nog niet: onze kerk stond in brand. En hoe! Machteloos keken we toe. Zoveel daar beleefd, zoveel daar gebracht, zoveel daar mogen ontvangen. En nu: één rokende puinhoop.
Nooit meer zang van To You, op de kerkenraadsdinsdag. Ik liep eens als eerste na de vergadering naar buiten en ‘betrapte’ een stelletje dat buiten innig gearmd stond te luisteren. Nooit meer gespreksgroep in de Schatkamer, op die veel te kleine stoeltjes, maar wel gezellig. Nooit meer zaterdag voor gedachteniszondag het bord met de kruisjes nog eens goed bekijken of alle namen op hun plek hangen. Dit jaar zou ik misschien zelf ook een kaarsje aangestoken hebben, omdat mijn moeder in maart overleed. Ik dacht even aan haar, omdat we bij het leegruimen van haar kamer een tafeltje over hadden, die we op verzoek ‘geschonken’ hebben aan het archief. Is mama’s tafeltje er nog…?
Als jullie dit lezen hebben we vast al wel een onderdak gevonden om op zondag weer samen te komen. Nevenactiviteiten zullen her en der plaats vinden. Maar het zal een beetje voelen alsof we in ballingschap zijn, stel ik me voor.. Thuis en toch ook niet. Maar op een dag staat er toch echt een nieuwe kerk op de plek van de oude. Met, wie weet, in het nieuwe archief een mij bekend tafeltje… En buiten een bankje voor ieder die van mooie muziek wil genieten.
Ik dacht aan Psalm 126. Hans Bouma hertaalde die als volgt:
“Komen ze terug, eindelijk uit den vreemde, o een droom zal het zijn, onze ogen zullen het niet geloven. Een God die ons zo verrast! Kijk dan zullen we weer lachen, lachen en huilen, jubelen van vreugde!”
Ds. Dineke van de Wetering