Of de dood een herkenningstune heeft weet ik niet. Maar sinds ik wekelijks mijn familie in het verzorgingshuis bezoek heb ik de voortekenen leren verstaan. Opeens blijft de kamerdeur van een bewoner dicht. Er verschijnt een poster op de deur met de mededeling dat bezoekers niet zomaar naar binnen mogen lopen, eerst even contact zoeken met het personeel. Dan verdwijnt ook die mededeling. In de hal ligt een rouwkaart. En een paar dagen later verschijnt de schoonmaakploeg om de kamer gereed te maken voor de nieuwe bewoner.
Het is als een melodietje dat je leert herkennen. Een herkenningstune van de naderende dood.
Paulus, de apostel, hoort iets anders: een bazuin weerklinkt. Hij luidt het leven in, het nieuwe leven. Wanneer die bazuin weerklinkt zullen de doden opgewekt worden. Ze krijgen een nieuw lichaam, een onvergankelijk lichaam. Wie dan nog leeft zal ook veranderd worden. Hoor je het geluid, hoor je de trompet schallen? Het is Paasmuziek, het is feestmuziek, het vult de kerkzaal, het vult onze oren, het vult de gangen van het verzorgingshuis.
Ooit ging op de Paasmorgen in mijn eerste gemeente een groepje muzikanten door het dorp. Zij zongen en speelden Paasliederen voor de mensen die nog op bed lagen. Zo ook een vrouw die al weken ziek was. De dood had al lang van zich laten horen. Ze had er geen weerwoord op, lag vaak stil voor zich uit te kijken. Maar nu klonk er een andere geluid, nu liet het leven van zich horen en dat deed goed, zo goed:
Op het Paasfeest kunnen we niet zwijgen. We dagen de dood uit: dood waar is je overwinning. Hoor ons eens zingen, dankzij God die ons de overwinning geeft door onze Here Jezus Christus. “Eens als de bazuinen klinken, uit de hoogte links en rechts, duizend stemmen ons omringen, Heer, dan is uw pleit beslecht”.
Pasen geeft hoop. Dat klinkt mij als muziek in de oren! Laten we samen zingen en muziek maken. Luister goed, hoor je het al, dit is de herkenningstune van het leven!
Ds. van de Wetering