Predikanten en kerkelijk werkers zitten ook in de hogere echelons niet stil om beleid uit te stippelen binnen de coronacrisis. Zo kwam men al op de proppen met ideeën om online avondmaal te vieren (gewoon zelf naar de supermarkt voor een matze en een rode wijn en dan op het goede moment klaarzitten) en een heuse doopschep (een soort schelp aan een verlengde stok waarmee je op anderhalve meter doopwater over een pasgeboren of volwassene kunt… ja… gieten? Kieperen?). Daar kunnen we wat van vinden, en dat doen we ook, maar er wordt in ieder geval over nagedacht.
Afgelopen week verklaarde het moderamen van de PKN dat men kerken adviseert om gemeenten na 1 juni weer met dertig mensen te laten samenkomen. Op deze manier zouden kerken kunnen “oefenen in een anderhalve meter-setting”. Hoe dat precies in de praktijk zou moeten, dat mogen de plaatselijke kerken lekker zelf oplossen (een trekje van de landelijke PKN dat helaas vaker voorkomt bij ingewikkelde materie). Ik dacht nog een paar seconden: dan doen we twee diensten achter elkaar, of wellicht in verschillende zalen, maar dat wordt door de PKN resoluut afgeraden. Dat telt namelijk niet als dertig. Maar de vragen rondom de dertig personen worden daar niet minder van. Welke dertig? En wie niet? Waar moet je je aanmelden?
Of moet je het misschien helemaal niet willen? In de Trouw van afgelopen maand opperde liturg Marcel Barnard al om sacramenten als doop en avondmaal niet aan te bieden als kerk. Zit de pijn van de maatregelen maar even uit, was zijn gedachte. Van collega’s die online avondmaal vierden hoorde ik al wisselende verhalen: het ene gemeentelid vond het prachtig, zo achter de pc met brood en wijn. Maar anderen hadden het idee in een slecht toneelstukje te zijn belandt. Voor hen hoefde het niet meer op deze wijze. En de doop? Kan dat ook vanachter de pc? Gewoon de ouders de zegen meegeven die dan zelf maar het water over de kleine scheppen? Het is maar een gedachte.
We worden in deze tijden bepaald bij wat nu het wezen van kerk-is. Is het de preek? De Bijbellezing? Of het gebed? Dat schaar ik onder de noemer inspiratie en ja: dat kan ook prima online, niet alleen bij onze kerk maar ook bij heel veel andere. Nee, waar wij over moeten nadenken is wat het wezen is van onze gemeenschap, van onze Regenboogkerk. Het zou me niets verbazen als dat uiteindelijk de gemeenschap zelf is, dus het menselijke aspect. Wij kennen elkaar, kijken naar elkaar om en voelen ons verbonden. Wat blijft er van die gemeenschap over in een anderhalve meter-kerk? Hoe richten we dat in en hoe waarborgen we de gezondheid van ons allemaal? Goed om daar de komende weken eens gezamenlijk over na te denken.
Sjoerd Muller