Een paar jaar geleden, op een stormachtige herfstavond. Te voet ga ik op weg naar de Boskamp, het woonzorgcentrum op loopafstand van mijn huis, en trotseer de wind. Daar aangekomen zie ik uit één van de aanleunwoningen een man op weg gaan naar het grote huis. Het is donker, maar ik zie nog net dat een windvlaag grip krijgt op zijn pet en deze van zijn hoofd rukt. Met een boog rolt het hoofddeksel onder een auto. “Uw pet” roep ik de nietsvermoedende man toe. Ik ga op zoek en vind hem aan de andere kant van de geparkeerde auto onbeschadigd terug. Geluk gehad. Man met pet en ik lopen samen naar binnen. “O, nu zie ik het, u bent de dominee”. Jazeker! Hij glundert: dat maak je ook niet alle dagen mee.
Sinds die avond knikken ‘de man met de pet’ en ik altijd veelbetekenend naar elkaar als ik een weeksluiting kom leiden. Dat gebeurt minstens één keer per kwartaal. Vrijdagavond, zeven uur. Organisten, afgevaardigden van de identiteitsraad, predikanten allen zijn belangeloos aanwezig. De receptioniste typt van te voren de liturgie uit, in grote letters. Het heeft allemaal niet zoveel te betekenen, in die grote wijde wereld, waarin mensen met elkaar om aandacht strijden. Wie oud is doet daar niet meer aan mee. Maar juist daar waar de spotlights niet zijn, daar waar alle glitter en glamour verdwenen is, daar wordt menselijkheid gevonden en daar is God. De één zingt veel te hard. De ander hoort te weinig. Er vallen lege plekken en anderen vullen die weer op. Het zou iets droevigs kunnen hebben, als niet juist het zingen en bidden en het ontvangen van de zegen zozeer gewaardeerd worden.
Kort geleden had ik weer dienst. Na afloop, bij de koffie, spreek ik een mevrouw die ik niet eerder gezien heb. Ze heeft in Garderen gewoond, meen ik. Gereformeerde gemeente, Hersteld Hervormd, dat is haar geloofsrichting. Een vrouwelijke predikant kom je daar niet tegen. Hier wel. Zonder zich te bedenken zegt ze dat ze het mooi vindt, dat ik geroepen ben tot het ambt en wenst mij veel zegen. We spreken over haar familie, haar geloof, de verliezen die het leven met zich mee bracht. Kleine contactjes, kostbare momenten. De wereld draait gewoon door terwijl hier tussen rollators en rolstoelen in gezongen en gebeden wordt.
Ook hier binnen waait de wind…. zoals Huub Oosterhuis eens dichtte: wat altijd is geweest, het waaien van de Geest, gebeurt aan ons vandaag. Hij is nog niet verstomd, hij zoekt naar ons, hij komt in mens na mens ons tegen. Zo is er zelfs op rustige nazomeravonden een windvlaag voelbaar.
AMvdW