Zondagmiddag. Ik wacht in het woonzorgcentrum op de lift naar beneden. Hij komt er al aan, hoor ik. De deuren gaan open en tot mijn schrik komen er twee zwartgeklede heren en een kist uit. Zonder op of om te kijken verdwijnen ze in de
tegenovergelegen gang. Waarom schrik ik? Ik heb door mijn werk in de loop der jaren talloze kisten voorbij zien komen. Ik stond ernaast om afscheid te nemen.
Ik begeleidde de dode naar de begraafplaats of het crematorium.
Toch was dat anders. Dan was ik voorbereid.
Er schiet mij een Bijbelverhaal te binnen. Jezus en de zijnen werden ooit ook onverwacht geconfronteerd met een rouwstoet. Zij wilden het stadje Naïn binnen
gaan en de stoet kwam er net de poort uit. Omdat er nog geen kisten gebruikt werden, lag de dode op een baar. Het is een jonge man nog, de enige zoon van zijn moeder, die weduwe is. Wat een verdriet. Jezus schrikt niet. Hij gaat de confrontatie aan. Zijn hand gaat naar de baar. Hij raakt die aan. De dragers staan stil. Er gaat blijkbaar iets uit van dat gebaar. Alsof hij er beslag op legt.
Dan spreekt hij: jongeman, ik zeg je sta op! De dode komt overeind en spreekt.
Jezus brengt zoon en moeder weer samen. Wij hebben dan de neiging om te zeggen: Nu u er toch bent. Als u eens naar Turkije zou willen gaan, naar Syrië, daar is zoveel verdriet, zoveel leed. Al die ontelbare doden! Als u die eens in het leven terug zou willen roepen. Wij waren u oneindig dankbaar. Ik denk dat Jezus zou antwoorden: Het is de tijd nog niet. Mijn rijk is nog niet aangebroken. Nou, waar is het wachten dan op.
Johannes de Doper zou ons kunnen begrijpen. Hij zit zelf in de gevangenis als hij van de opwekking hoort. Fantastisch, maar hij zit nog steeds opgesloten en de doodstraf hangt hem boven het hoofd. Is Jezus degene die alles nieuw maakt, of niet. De tekenen wijzen er wel op. En daar moet Johannes het mee doen. En wij ook. Wij moeten het doen met tekenen die ons vertellen dat dit degene is die de dood voorgoed zal onderwerpen.
Met de leerlingen gaan we in deze weken -al lezend in de bijbel- mee naar Golgotha en de Paasmorgen. Tot tweemaal toe wordt de dood verslagen, doordat Jezus zichzelf
geeft en doordat zijn vader hem uit het graf roept. De definitieve overwinning komt op de dag dat de laatste kist zijn rol heeft vervuld. Dan zijn er geen doden meer, geen
begrafenissen, geen afscheid. Dan zijn er levenden die elkaar weer zullen zien in het licht. “Sta op” Jezus zal het woord dan richten tot allen die het willen horen. Hij zal
zijn hand op ons leggen met een triomfantelijk gebaar.
Tot die tijd.. zullen rouwauto’s en kisten doodgewoon bij het leven horen. Als we er maar niet aan wennen. En met Johannes uit blijven zien naar de dag dat alles wat God beloofd heeft werkelijkheid wordt.
AMvdW